Մոխրացած Արցախից միայն վերև բարձրացող ծուխն է մնացել. մեր վերջին կանգառը

Մշտապես ասել եմ՝ Ռուսաստանը բարեխիղճ դաշնակից չէ, բայց կարող է սարսափելի թշնամի լինել:

Լսողն ո՞վ էր:

Նույնիսկ Երևանի ավագանու ընտրությունների համատեքստում դիմեցին աննախադեպ արկածախնդրության. իրենց մարդուն քաղաքապետ կարգելու համար հակառուսական հիստերիան դարձրեցին պետական քաղաքականության առանցք: Հռոմի ստատուտն ու տիկնոջ այցը Բուչա ձեզ օրինակ:

Մշտապես ասել եմ Արևմուտքը որևէ շահ չունի Հայաստանի հետ դաշնակցելու՝ ընդդեմ Թուրքիայի և Ադրբեջանի:

Լսողն ո՞վ էր:

Արցախը հայտնվեց հրի ու սրի մեջ, Արցախ է՛լ չունենք ու կրկին «անգլիական նավերը չեն կարող բարձրանալ հայկական լեռները». «հումանիտար» Արևմուտքը նույնիսկ պատժամիջոցներ չի պատրաստվում կիրառել Ադրբեջանի դեմ:

Մշտապես ասել եմ, որ ստրատեգիական կողմնորոշում փոխելու փորձը կործանարար է լինելու Հայաստանի համար:

Լսողն ո՞վ էր:

Ազգակործան պատուհասի գլխում մշտապես «ֆանտաստիկ» պլաններ են՝ մինչև պատերազմը քաղաքակրթության լուսանցքում հայտնված այս պրովինցիալին հանգիստ չէր տալիս Տիգրան Մեծի, հիմա՝ Զելենսկիի փառքը:

Իհարկե՝ Արցախի փլատակների, Հայաստանի տարածքների ու մեր լավագույն տղաների կյանքերի հաշվին: Նման «ինքնիշխանականության» գինը ռուսական գուբեռնիա դառնալն է, եթե իհարկե՝ 100 տարվա առաջվա օրինակով մեր հայրենիքի բեկորները հավաքելու ու մեզ «փրկելու» որևէ ցանկություն հյուսիսում ունեն:

Մշտապես ասել եմ, որ արկածախնդիր այս խմբակին հեռացնել է պետք, բայց ոչ թե Մեդվեդևի կամ Դուգինի գրածով կամ Վիլսոնի իրավարար վճռով տոգորված, այլ դեմոկրատական կառավարելի գործընթացի միջոցով՝ մեր Հանրապետությունը փրկելու, ոչ թե նրա փլատակների վրա իշխելու առաքելությամբ:

Լսողն ո՞վ էր:

ՈՒ վերջապես՝ Հայաստանին պետք է նոր իշխանություն, որը գնալու է շատ ցավոտ լուծումների՝ առանց պատմական երազանքների, սեփական վարկանիշի ու հեղինակության հաշվին:

Բայց՝ Հանրապետությունը փրկելու, մի ամբողջ ժողովուրդ գաղթական չդարձնելու իմպերատիվով:

Եթե այս անգամ էլ լսող չլինի, հաջորդ անգամ մեր դուռը թակելու է Ալեքսանդրապոլի դառնահամը՝ դրան նախորդած պատրանքների երազախաբությամբ ու սեփական հայրենիքի փլատակների ուրվականով:

... Ու երբեք չմոռանաք, որ Երրորդ Հանրապետության առաջին տարիներին ունեցել ենք փառավոր հաղթանակ, հետո՝ Հաղթանակի ու Խաղաղության ուրացում:

Դրա ընդերքից ծնվեց այսօրվա «Մելիք Շահնազարը», ով պատրաստ է անգամ Երևանի բանալիները հանձնել «Փանահին»՝ իր հեղափոխական ցնորքները կյանքի կոչելու համար:

Այս ճշմարտությունները հասկանալ պետք է՝ Հանրապետությունը փրկելու համար, ցավոք, մոխրի վերածված Արցախից միայն վերև բարձրացող ծուխն է մնացել:

Սուրեն ՍՈՒՐԵՆՅԱՆՑ

Մեկնաբանություններ